Weer van hetzelfde: pech voor Van Rompuy

Blijkbaar kan hij er niet onderuit: hij is een consensusfiguur, onze premier. Van grootheden zeggen ze nogal dikwijls: je bent ervoor of ertegen, er is geen tussenweg. Maar niemand lijkt een probleem te hebben met lands bekendste haiku-dichter.

Je geeft ze een vinger, ze willen je hand. Na eeuwig nee te hebben geschud, aanvaardde Van Rompuy toch het eerste ministerschap, als dat een woord is. Daarmee offerde hij uren leesplezier op, een hele bundel haikus, als dat een meervoud is, en lange zondagen waarop hij zorgeloos kon dagdromen en filosoferen. Dan doet hij dat voor het goed van de gemeenschap en wat is zijn dank? Moet hij nu ook nog de eerste EU-president worden ook?

Hij is alleszins de favoriet, zo peilen de Vlaamse kranten. Tegen iedereen valt wel iets te zeggen, maar tegen de minzame poëet en filosoof kan niemand iets bedenken. Is hij dan zo saai? Nee, de man is simpelweg een soort boeddhist, die geen vlieg kwaad zou kunnen doen, al was het maar omdat hij er in een volgend leven als een kan terugkeren.

Zo goed ken ik hem natuurlijk niet. Misschien is hij wel een geslepen vos die iedereen voor de gek houdt. Maar dan speelt hij zijn rol heel overtuigend. Ik verdenk hem alleszins van een gevoel voor humor, en dan moet hij toch wel de ironie van de hele toestand inzien. En daarbij zie ik hem dan de schouders ophalen: tja, dit kan er ook wel nog bij, zeker?