Laura Dekker, of het Nederlandse 'zeilmeisje' van 14 jaar is terug in Nederland nadat ze verleden week als vermist werd opgegeven. De politie van Sint Maarten, de Antillen, vond haar op zondag. Het is de laatste dramatische wending in één van de meest complexe verhalen van dit jaar.
Droom of recordpoging?
Wat zijn de hoofdelementen van het geval Laura Dekker? Meisje van 14 jaar met gescheiden ouders. Zot van zeilen sinds haar geboorte. Wil jongste solozeilster ter wereld worden door na dit schooljaar een wereldreis te maken van twee jaar. Wordt tegengengehouden door de Jeugdzorg in Nederland omdat ze te jong zou zijn. Haar vader gaat echter akkoord, haar moeder is minder enthousiast maar wil haar niet tegenhouden.
Dat zijn de feiten. De opinies die rond deze feiten worden gesponnen zijn verdeeld. Is ze niet veel te jong voor een zeiltocht alleen rond de wereld? Zorgen die gescheiden ouders wel goed voor dat kind? Anderzijds: is het niet mooi dat jonge mensen zo ondernemend zijn en heeft een regeringsinstantie het recht om dromen kapot te maken?
Wat ik mij zelf vooral afvroeg is hoe belangrijk het voor haar was om een record te vestigen. Met andere woorden: is dit een droom of een onverantwoorde poging om een zinnetje in het Guinness Book of World Records te bemachtigen? Wie anders kon daarop het best antwoorden dan Laura Dekker zelf?
Haar eigen verhaal
Het beste wat u kunt doen om haar eigen verhaal te leren kennen, is naar haar eigen website te gaan. Daarop staat een bestand waarin ze heel grondig en verbazend volwassen antwoordt op alle vragen die haar al gesteld zijn. De site http://www.lauradekker.nl/ is trouwens een uitstekend voorbeeld van image management, dat ook journalisten wordt aangeraden.
In het document 'Vragen en antwoorden aan Laura Dekker', doet ze alles over haarzelf en haar intenties met de zeiltocht uit te doeken. Ik krijg een beeld van haar als een volwassen meisje met een doordacht plan voor de wereldreis. Heel bewust van de media-aandacht, maar niet mediageil. Heel bewust ook van de gevaren van zo'n zeiltocht rond de wereld maar met overtuigende argumenten die de reis verantwoorden. Toch tenminste voor een zeilleek zoals ik.
Nu kun je zeggen, moeten we echt luisteren naar een puber van 14 jaar? Wel, zelf zegt ze daarover: "Ieder mens heeft een eigen ‘ik’. Nederlanders zijn heel erg gewend in hokjes te denken. Op die leeftijd moet je dit kunnen, op die leeftijd moet je dat kunnen... Ik pas niet in zo’n hokje, maar ik heb gemerkt dat mensen er dan moeilijk mee om kunnen gaan." Misschien is die wijsheid haar ingefluisterd door ouders of anderen rond haar? Mogelijk, maar ik ben geneigd te geloven van niet.
Laura Dekker is geboren tijdens een wereldreis van haar ouders met een zeilboot. Vanaf haar vroegste jeugd is ze bezig met zeilen. Het is een logische stap voor haar om zelf een wereldreis te maken met een zeilboot. Maar waarom nu al? Gewoon om De Jongste te zijn? Zelf relativeert ze dit aspect: 'Het is niet het belangrijkste, het is een leuke bijkomstigheid. Ik heb gewoon een droom en hele sterke wens om dit nu te gaan doen.' En verder: 'Op mijn 16e ben ik niet meer leerplichtig en mag ik sowieso gaan. Ik moet dan dus gewoon mijn plannen bijstellen. Ik haal dan alleen geen record meer, dat vind ik wel jammer, maar ik ga dan toch na mijn 16e.'
Vlucht van Jeugdzorg
Hoe vallen deze uitspraken te rijmen met haar vlucht naar Sint Maarten verleden week? Blijkbaar had de Jeugdzorg gedreigd haar weg te halen bij haar vader omdat haar schoolresultaten slechter werden. Ze zouden ze plaatsen bij haar moeder of - en dit klinkt wel erg wreed - in een opvanggezin of jeugdcentrum.
Omwille van slechtere schoolresultaten? Bizar. Als iemand problemen heeft en daardoor minder presteert op school, haal je ze dan best weg uit hun vertrouwde omgeving? Begeleid je ze niet beter om de problemen op te lossen samen met de mensen het dichtst bij haar? En is het zo vreemd dat een meisje dat zoveel media-aandacht over zich heeft gekregen zich minder kan concentreren op haar huiswerk? Volgens een open brief van haar grootouders zou Laura ook 'een schild' rond zich hebben opgebouwd de laatste tijd, door het strenge toezicht van de Jeugdzorg.
Persoonlijk vind ik het nog steeds moeilijk om mij uit te spreken over haar reisplannen. Frappant is wel dat iedereen rond haar akkoord ging en ze zelfs een akkoord zou hebben met een internationale Wereldschool die zou zorgen voor haar onderwijs. Alleen Jeugdzorg zou echt tegenwerken. Is dit misschien een machtsspelletje van deze regeringsinstantie? Maar zo onredelijk is het niet om haar te laten wachten tot haar 16de. Dat ze daardoor een record misloopt? De verwezenlijking van een droom kan niemand je afpakken, een record wel.
Maar dat de Jeugzorg zich wil laten gelden door in te grijpen in haar familiale situatie zonder rekening te houden met haar eigen wensen, dat heeft niks meer te maken met zeilen. Dat is bureaucratie op zijn wreedst. Dat een meisje van 14 dan vlucht naar de Caraïben vind ik op zich niet slim maar ook niet kinderachtig. Het is een wanhoopsdaad, rationeel uitgevoerd als een jonge vrouw.
woensdag 23 december 2009
dinsdag 15 december 2009
Vlaanderen kan weer ademhalen: 'the second day after' het UK-Snookertoernooi
Na een week kamperen voor de bbc ontwaakt de Vlaamse bevolking en kijkt verwonderd uit het raam: het lijkt alsof de wereld buiten niet heeft stilgestaan. Komt Kerstmis er inderdaad aan? Is het gauw Nieuwjaar?
De comeback
Dat zijn de gevolgen van een prestigieus snookertoernooi als het UK-kampioenschap. Een goed toernooi met als enige minpunt dat de twee beste spelers van het moment elkaar al troffen in de halve finales. En waardoor geen van beide won. In een legendarische wedstrijd bekampten het genie Ronnie O'Sullivan en het tactische brein John Higgins elkaar al op zaterdag. Op zondag verloor een uitgeputte Higgins in de finale van de jonge Ding Junhui, die stilaan weer zijn vorm van een paar jaar geleden terugvindt.
De halve finale tussen O'Sullivan en Higgins leek nochtans een maat voor niets te worden. Voor iemand het door had, stond het al 8-2 voor Higgins. Als je weet dat gespeeld werd in een 'best of 17' en de eerste die 9 frames binnenhaalt dus wint, dan begrijp je dat de situatie voor de nr.1 van de wereld O'Sullivan nogal hachelijk was.
Maar door een bizar incident werd Higgins plots uit zijn lood geslagen. Sorry op voorhand als dit wat technisch wordt. O'Sullivan werkte zich in de problemen door zichzelf te snookeren en raakte er niet uit. Higgins liet de bal telkens terugplaatsen en stapelde zo de punten op. Dan verloor een stilaan tandenknarsende O'Sullivan zijn concentratie en raakte per ongeluk een bal aan met zijn hand. Fout. Maar Higgins kan niets doen met de bal en wil hem terug laten plaatsen. Tot zijn consternatie laat de scheidsrechter dat niet toe. Bizar, want dat wil zeggen dat je als je geen weg meer kan, je maar een fout moet maken om uit een moeilijke situatie te raken. Op zijn minst voer voor discussie. Higgins verliest de frame uiteindelijk aan een dankbare O'Sullivan en klaagt zichtbaar ontstemd bij de scheidsrechter.
Van dan af gaat het snel. Higgins speelt slordig, zonder intensiteit. Mist ballen die hij normaal met gesloten ogen maakt. Als een raket vlamt 'The Rocket' O'Sullivan door de frames. Wat niemand nog voor mogelijk had gehouden, gebeurt: 8-8, het laatste frame zal beslissen.
Het pleit voor Higgins dat hij zich dan herpakte. De hardste vechter van het hele snookerwereldje wint en haalt in extremis toch nog de finale. Hoe dat gebeurde kan ik u niet vertellen, helaas. Mijn digibox liet me in de steek.
Pukka Pies voor Ding
Er stond veel op het spel in de finale. Wie won kreeg immers zijn lichaamsgewicht in gebak van de sponsor: Pukka Pies. De spanning stond af te lezen op het gezicht van de beide snookerkampioenen.
Dat de wedstrijd van zaterdag veel had gevergd van Higgins, is logisch. Maar in het begin laat hij het niet erg merken. Het gaat gelijk op en bij 7-7 kan hij voor komen maar dan mist hij een belachelijk makkelijke bruine bal. Ding maakt het af en die fout kan Higgins nooit meer rechtzetten. Ding blijft koel als een volwassen kampioen en wint uiteindelijk met 10-8.
Laat het duidelijk zijn, hij heeft verdiend gewonnen. Ding is een fenomeen. De 22-jarige Chinees won al drie toernooien voor zijn twintigste verjaardag. Maar dan verloor hij de Masters-finale van 2007 van O'Sullivan met 10-3. Meer nog dan de cijfers zeggen was het een pijnlijke afstraffing die zijn zelfvertrouwen een ferme knauw gaf.
Maar nu is hij terug. Volwassener en spraakvaardiger. Zijn Engels is er enorm op vooruitgegaan waardoor we nu eindelijk de persoon achter de snookerspeler kunnen ontdekken. Met een ontwapenende lach nam hij de beker in ontvangst en poseerde met zijn duidelijk erg ontroerde moeder. Nu is bekend dat hij zijn Pukka Pies heeft geschonken aan de daklozen in Sheffield.
Vlaanderen pinkt een traan weg. En kijkt met gerekte hals uit naar het nieuwe jaar, want in januari komen de Masters eraan. Start het nieuwe decennium met een rematch O'Sullivan-Ding in de finale? De grote revanche? Eén 'Ding' is zeker: tegen dan is de tijd van vredelievendheid en cadeautjes voorbij.
De comeback
Dat zijn de gevolgen van een prestigieus snookertoernooi als het UK-kampioenschap. Een goed toernooi met als enige minpunt dat de twee beste spelers van het moment elkaar al troffen in de halve finales. En waardoor geen van beide won. In een legendarische wedstrijd bekampten het genie Ronnie O'Sullivan en het tactische brein John Higgins elkaar al op zaterdag. Op zondag verloor een uitgeputte Higgins in de finale van de jonge Ding Junhui, die stilaan weer zijn vorm van een paar jaar geleden terugvindt.
De halve finale tussen O'Sullivan en Higgins leek nochtans een maat voor niets te worden. Voor iemand het door had, stond het al 8-2 voor Higgins. Als je weet dat gespeeld werd in een 'best of 17' en de eerste die 9 frames binnenhaalt dus wint, dan begrijp je dat de situatie voor de nr.1 van de wereld O'Sullivan nogal hachelijk was.
Maar door een bizar incident werd Higgins plots uit zijn lood geslagen. Sorry op voorhand als dit wat technisch wordt. O'Sullivan werkte zich in de problemen door zichzelf te snookeren en raakte er niet uit. Higgins liet de bal telkens terugplaatsen en stapelde zo de punten op. Dan verloor een stilaan tandenknarsende O'Sullivan zijn concentratie en raakte per ongeluk een bal aan met zijn hand. Fout. Maar Higgins kan niets doen met de bal en wil hem terug laten plaatsen. Tot zijn consternatie laat de scheidsrechter dat niet toe. Bizar, want dat wil zeggen dat je als je geen weg meer kan, je maar een fout moet maken om uit een moeilijke situatie te raken. Op zijn minst voer voor discussie. Higgins verliest de frame uiteindelijk aan een dankbare O'Sullivan en klaagt zichtbaar ontstemd bij de scheidsrechter.
Van dan af gaat het snel. Higgins speelt slordig, zonder intensiteit. Mist ballen die hij normaal met gesloten ogen maakt. Als een raket vlamt 'The Rocket' O'Sullivan door de frames. Wat niemand nog voor mogelijk had gehouden, gebeurt: 8-8, het laatste frame zal beslissen.
Het pleit voor Higgins dat hij zich dan herpakte. De hardste vechter van het hele snookerwereldje wint en haalt in extremis toch nog de finale. Hoe dat gebeurde kan ik u niet vertellen, helaas. Mijn digibox liet me in de steek.
Pukka Pies voor Ding
Er stond veel op het spel in de finale. Wie won kreeg immers zijn lichaamsgewicht in gebak van de sponsor: Pukka Pies. De spanning stond af te lezen op het gezicht van de beide snookerkampioenen.
Dat de wedstrijd van zaterdag veel had gevergd van Higgins, is logisch. Maar in het begin laat hij het niet erg merken. Het gaat gelijk op en bij 7-7 kan hij voor komen maar dan mist hij een belachelijk makkelijke bruine bal. Ding maakt het af en die fout kan Higgins nooit meer rechtzetten. Ding blijft koel als een volwassen kampioen en wint uiteindelijk met 10-8.
Laat het duidelijk zijn, hij heeft verdiend gewonnen. Ding is een fenomeen. De 22-jarige Chinees won al drie toernooien voor zijn twintigste verjaardag. Maar dan verloor hij de Masters-finale van 2007 van O'Sullivan met 10-3. Meer nog dan de cijfers zeggen was het een pijnlijke afstraffing die zijn zelfvertrouwen een ferme knauw gaf.
Maar nu is hij terug. Volwassener en spraakvaardiger. Zijn Engels is er enorm op vooruitgegaan waardoor we nu eindelijk de persoon achter de snookerspeler kunnen ontdekken. Met een ontwapenende lach nam hij de beker in ontvangst en poseerde met zijn duidelijk erg ontroerde moeder. Nu is bekend dat hij zijn Pukka Pies heeft geschonken aan de daklozen in Sheffield.
Vlaanderen pinkt een traan weg. En kijkt met gerekte hals uit naar het nieuwe jaar, want in januari komen de Masters eraan. Start het nieuwe decennium met een rematch O'Sullivan-Ding in de finale? De grote revanche? Eén 'Ding' is zeker: tegen dan is de tijd van vredelievendheid en cadeautjes voorbij.
vrijdag 27 november 2009
Designerboom in Dubai
De economische malaise heeft nu uiteindelijk ook Dubai getroffen, waar alles maar leek te blijven groeien. De bouwstorm is er voorlopig gaan liggen en dat zorgt weer voor paniek op de beurzen. Maar volgens de Chinese Economische wijsgeer Paul D'Hoore moet iedereen de kalmte bewaren, ook de sjeiks. En hij heeft gelijk.
Want de crisis heeft ook goeie gevolgen. Neem nu Reykjavik, de hoofdstad van Ijsland, het land dat symbool staat voor het wegsmelten van de economische gletsjers. Daar is een geheel nieuwe dynamiek ontstaan sinds de kredietcrisis de banken deed crashen. In het bijzonder kleine designzaken doen er gouden zaken, volgens het Amerikaanse weekblad Time. De creativiteit bloeit er op door de crisis.
Vroeger was het onbetaalbaar om in het centrum van Reykjavik een designzaak op te starten maar nu vallen er koopjes te doen tussen de panden. Er is geen geld meer om grote winkelhallen neer te zetten, dus kunnen particuliere ondernemers hun droom waarmaken. En omdat veel inwoners geen geld meer willen uitgeven om naar het buitenland te gaan, shoppen ze nu in hun eigen stad. Dubbele winst.
Ze moeten dus niet panikeren, de sjeiks, na de financiële klap komt een designerboom. Daar moet je een paar glazen torens voor over hebben.
Want de crisis heeft ook goeie gevolgen. Neem nu Reykjavik, de hoofdstad van Ijsland, het land dat symbool staat voor het wegsmelten van de economische gletsjers. Daar is een geheel nieuwe dynamiek ontstaan sinds de kredietcrisis de banken deed crashen. In het bijzonder kleine designzaken doen er gouden zaken, volgens het Amerikaanse weekblad Time. De creativiteit bloeit er op door de crisis.
Vroeger was het onbetaalbaar om in het centrum van Reykjavik een designzaak op te starten maar nu vallen er koopjes te doen tussen de panden. Er is geen geld meer om grote winkelhallen neer te zetten, dus kunnen particuliere ondernemers hun droom waarmaken. En omdat veel inwoners geen geld meer willen uitgeven om naar het buitenland te gaan, shoppen ze nu in hun eigen stad. Dubbele winst.
Ze moeten dus niet panikeren, de sjeiks, na de financiële klap komt een designerboom. Daar moet je een paar glazen torens voor over hebben.
maandag 16 november 2009
Franzoi naar BKCP en een algemene evaluatie van "het kleine veldritwereldje"
De Italiaan Enrico Franzoi gaat naar BKCP, het team van wereldkampioen veldrijden en domineerder van het seizoensbegin Niels Albert. Dat bericht staat vandaag op sporza.be. Franzoi zou zich bijna geheel op het veldrijden willen richten. Voor mij een verrassing, want Franzoi heeft de laatste jaren op de weg heel wat bewezen. Als knecht bij Liquigas, dat wel, maar toch één van goudwaarde.
Fantastisch nieuws voor het veldrijden, want Franzoi is wereldkampioen veldrijden bij de beloften geweest en in vorige seizoenen - ondanks het werk op de weg - fietste hij meestal in de toptien. Dit jaar is hij minder gestart maar in plaats van het veldrijden op te geven voor de weg, kiest hij om terug helemaal voor het veld te gaan. Hij zou maar zo'n veertig wedstrijden op de weg meer rijden.
De buitenlanders
Het veldrijden kan goeie buitenlanders gebruiken want zoals al tot in den treure is herhaald wordt de sport gedomineerd door Vlamingen, en dit jaar door zelfs twee inwoners van hetzelfde dorp: Baal.
Nochtans kan ik gemakkelijk uit het hoofd een tiental buitenlanders opnoemen. Je hebt de Nederlanders: De Knegt, Eddy van Ijzendoorn en Van Gils. De Tsjechen: Stybar en Zlamalik. De Italianen: Franzoi en Bianco. De Fransman: Mouray. De Zwitser: Bina. De Duitser: Walsleben. De Amerikaan: Page.
Vooral Stybi
Maar eerlijk gezegd: de enige die voorlopig meedoet voor de prijzen is Stybar, koosnaam Stybi. Hij leeft hier in België, spreekt al Nederlands en doet aan bijna alle crossen mee. Hij staat ook bijna altijd op het podium. Zlamalik start meestal als een kanon maar is ook meestal snel opgebrand. Mouray doet dikwijls goed mee maar technisch komt hij nog te kort. Ook een goed wegrenner trouwens. Walsleben is misschien wel het grootste talent, want haalt al toptiens op 21-jarige leeftijd.
Ze zijn er dus wel: de buitenlanders, maar komen op Stybar na niet in de buurt van de absolute top. Die top is het duo Sven Nys en Niels Albert. Maar aan de andere kant wil dat zeggen dat de andere Belgen ook subtopzijn . Klaas Van Tornout en Kevin Pauwels kunnen vaak aanklampen maar begeven meestal in de slotfase. Sven Vanthoerenhout moet daar ook tot in staat zijn, maar heeft zich overtraind in de zomer en heeft moeten rusten.
We missen Lars Boom natuurlijk, die de vorige twee seizoenen Nys en Albert echt kon kloppen plaats van vooral te volgen. Stybar heeft al bewezen dat hij dat kan, dit seizoen is het nog niet gelukt, maar hij lijkt niet te panikeren: een goed teken. De druk doordat het wereldkampioenschap dit jaar in Tsjechië plaatsvindt zou nu nog geen grote rol mogen spelen, zoals soms gesuggereerd wordt.
Koningskoppel
Dat de anderen niet meekunnen met hem en Albert, zei Sven Nys dit weekend in Sportweekend, komt doordat zijn niveau en dat van Albert zo hoog ligt. Niet omdat het niveau van de rest zo laag ligt. Een uitspraak die moeilijk in te schatten valt. Hebben de anderen echt gewoon minder talent dan het koningskoppel? Ze werken waarschijnlijk niet minder hard, maar misschien trainen velen minder verstandig. Worden ze minder goed begeleid in hun jeugd. Ik zou het eens willen zien als Paul Van Den Bosch, de trainer van Nys, zich van het begin had beziggehouden met Zlamalik.
Er valt veel over te speculeren, maar ik geloof dat er in de toekomst nog wel buitenlanders gaan winnen. Mouray zal beter worden als hij hier meer komt crossen, waar hij nu mee bezig is. Walsleben barst van het talent. En Franzoi zit vanaf vandaag in een Belgisch topteam in het veldrijden, in plaats van bij een Italiaans topteam in het wielrennen op de weg.
Voorlopig moeten we het doen met de heroïsche duels tussen Albert en Nys. De jonge geweldenaar tegen de ervaren superkampioen. De onvermoeibare aanvaller tegen het technische en tactische genie.
Uit hetzelfde land? Dezelfde regio? Hetzelfde dorp? Voor mijn part gaan ze samenwonen.
Fantastisch nieuws voor het veldrijden, want Franzoi is wereldkampioen veldrijden bij de beloften geweest en in vorige seizoenen - ondanks het werk op de weg - fietste hij meestal in de toptien. Dit jaar is hij minder gestart maar in plaats van het veldrijden op te geven voor de weg, kiest hij om terug helemaal voor het veld te gaan. Hij zou maar zo'n veertig wedstrijden op de weg meer rijden.
De buitenlanders
Het veldrijden kan goeie buitenlanders gebruiken want zoals al tot in den treure is herhaald wordt de sport gedomineerd door Vlamingen, en dit jaar door zelfs twee inwoners van hetzelfde dorp: Baal.
Nochtans kan ik gemakkelijk uit het hoofd een tiental buitenlanders opnoemen. Je hebt de Nederlanders: De Knegt, Eddy van Ijzendoorn en Van Gils. De Tsjechen: Stybar en Zlamalik. De Italianen: Franzoi en Bianco. De Fransman: Mouray. De Zwitser: Bina. De Duitser: Walsleben. De Amerikaan: Page.
Vooral Stybi
Maar eerlijk gezegd: de enige die voorlopig meedoet voor de prijzen is Stybar, koosnaam Stybi. Hij leeft hier in België, spreekt al Nederlands en doet aan bijna alle crossen mee. Hij staat ook bijna altijd op het podium. Zlamalik start meestal als een kanon maar is ook meestal snel opgebrand. Mouray doet dikwijls goed mee maar technisch komt hij nog te kort. Ook een goed wegrenner trouwens. Walsleben is misschien wel het grootste talent, want haalt al toptiens op 21-jarige leeftijd.
Ze zijn er dus wel: de buitenlanders, maar komen op Stybar na niet in de buurt van de absolute top. Die top is het duo Sven Nys en Niels Albert. Maar aan de andere kant wil dat zeggen dat de andere Belgen ook subtopzijn . Klaas Van Tornout en Kevin Pauwels kunnen vaak aanklampen maar begeven meestal in de slotfase. Sven Vanthoerenhout moet daar ook tot in staat zijn, maar heeft zich overtraind in de zomer en heeft moeten rusten.
We missen Lars Boom natuurlijk, die de vorige twee seizoenen Nys en Albert echt kon kloppen plaats van vooral te volgen. Stybar heeft al bewezen dat hij dat kan, dit seizoen is het nog niet gelukt, maar hij lijkt niet te panikeren: een goed teken. De druk doordat het wereldkampioenschap dit jaar in Tsjechië plaatsvindt zou nu nog geen grote rol mogen spelen, zoals soms gesuggereerd wordt.
Koningskoppel
Dat de anderen niet meekunnen met hem en Albert, zei Sven Nys dit weekend in Sportweekend, komt doordat zijn niveau en dat van Albert zo hoog ligt. Niet omdat het niveau van de rest zo laag ligt. Een uitspraak die moeilijk in te schatten valt. Hebben de anderen echt gewoon minder talent dan het koningskoppel? Ze werken waarschijnlijk niet minder hard, maar misschien trainen velen minder verstandig. Worden ze minder goed begeleid in hun jeugd. Ik zou het eens willen zien als Paul Van Den Bosch, de trainer van Nys, zich van het begin had beziggehouden met Zlamalik.
Er valt veel over te speculeren, maar ik geloof dat er in de toekomst nog wel buitenlanders gaan winnen. Mouray zal beter worden als hij hier meer komt crossen, waar hij nu mee bezig is. Walsleben barst van het talent. En Franzoi zit vanaf vandaag in een Belgisch topteam in het veldrijden, in plaats van bij een Italiaans topteam in het wielrennen op de weg.
Voorlopig moeten we het doen met de heroïsche duels tussen Albert en Nys. De jonge geweldenaar tegen de ervaren superkampioen. De onvermoeibare aanvaller tegen het technische en tactische genie.
Uit hetzelfde land? Dezelfde regio? Hetzelfde dorp? Voor mijn part gaan ze samenwonen.
woensdag 11 november 2009
Malisse en Wickmayer: na de storm
De storm van in het weekend is gaan liggen rond tennissers Yanina 'Wicky' Wickmayer en Xavier 'the X-man' Malisse. De berichten waren dramatisch: 1 jaar schorsing voor beiden. Voor de X-man betekende dat zo goed als het einde van zijn carrière, voor Wicky dat ze weer van nul moest beginnen, terwijl ze net was opgeklommen tot plaats 16 in de wereld. Een schande! schreeuwde iedereen in de media. De Vlaamse dopingjagers werden gedemoniseerd tot bureaucraten die zich amuseerden met het vernietigen van carrières.
Wat blijkt nu? De tennissers kregen de minste straf die ze konden krijgen volgens het reglement, dat de Vlamingen niet zelf hebben opgesteld.
Wickmayer en Malisse kunnen gratis beroep aantekenen bij het TAS en dat zou niet teveel kosten. Die procedure zou maximaal vier maanden duren. Bovendien kunnen die hun straf opschorten zodat ze voorlopig kunnen blijven tennissen. Volgens eerdere berichten was die procedure onmogelijk duur, zouden X-man en Wicky maandenlang aan de kant moeten zitten terwijl de bureaucratie maar aanmodderde.
Er zijn wel altijd kritische stemmen geweest van sporters die vonden dat het toch ook 'hun eigen schuld was.' Maar nu komen er extremere berichten in die richting, alsof hun slachtofferrol nu niet meer zou werken. Wickmayer zou zichzelf 'isoleren' met haar vader. Malisse zou altijd al veel te nonchalant geweest zijn.
Ofwel hebben ze bij het TAS hun hele manier van werken omgegooid voor onze sporters. Dan dank daarvoor. In het andere geval: bedankt media voor een tragisch verhaal. Wel jammer van de anticlimax.
Wat blijkt nu? De tennissers kregen de minste straf die ze konden krijgen volgens het reglement, dat de Vlamingen niet zelf hebben opgesteld.
Wickmayer en Malisse kunnen gratis beroep aantekenen bij het TAS en dat zou niet teveel kosten. Die procedure zou maximaal vier maanden duren. Bovendien kunnen die hun straf opschorten zodat ze voorlopig kunnen blijven tennissen. Volgens eerdere berichten was die procedure onmogelijk duur, zouden X-man en Wicky maandenlang aan de kant moeten zitten terwijl de bureaucratie maar aanmodderde.
Er zijn wel altijd kritische stemmen geweest van sporters die vonden dat het toch ook 'hun eigen schuld was.' Maar nu komen er extremere berichten in die richting, alsof hun slachtofferrol nu niet meer zou werken. Wickmayer zou zichzelf 'isoleren' met haar vader. Malisse zou altijd al veel te nonchalant geweest zijn.
Ofwel hebben ze bij het TAS hun hele manier van werken omgegooid voor onze sporters. Dan dank daarvoor. In het andere geval: bedankt media voor een tragisch verhaal. Wel jammer van de anticlimax.
maandag 2 november 2009
Weer van hetzelfde: pech voor Van Rompuy
Blijkbaar kan hij er niet onderuit: hij is een consensusfiguur, onze premier. Van grootheden zeggen ze nogal dikwijls: je bent ervoor of ertegen, er is geen tussenweg. Maar niemand lijkt een probleem te hebben met lands bekendste haiku-dichter.
Je geeft ze een vinger, ze willen je hand. Na eeuwig nee te hebben geschud, aanvaardde Van Rompuy toch het eerste ministerschap, als dat een woord is. Daarmee offerde hij uren leesplezier op, een hele bundel haikus, als dat een meervoud is, en lange zondagen waarop hij zorgeloos kon dagdromen en filosoferen. Dan doet hij dat voor het goed van de gemeenschap en wat is zijn dank? Moet hij nu ook nog de eerste EU-president worden ook?
Hij is alleszins de favoriet, zo peilen de Vlaamse kranten. Tegen iedereen valt wel iets te zeggen, maar tegen de minzame poëet en filosoof kan niemand iets bedenken. Is hij dan zo saai? Nee, de man is simpelweg een soort boeddhist, die geen vlieg kwaad zou kunnen doen, al was het maar omdat hij er in een volgend leven als een kan terugkeren.
Zo goed ken ik hem natuurlijk niet. Misschien is hij wel een geslepen vos die iedereen voor de gek houdt. Maar dan speelt hij zijn rol heel overtuigend. Ik verdenk hem alleszins van een gevoel voor humor, en dan moet hij toch wel de ironie van de hele toestand inzien. En daarbij zie ik hem dan de schouders ophalen: tja, dit kan er ook wel nog bij, zeker?
Je geeft ze een vinger, ze willen je hand. Na eeuwig nee te hebben geschud, aanvaardde Van Rompuy toch het eerste ministerschap, als dat een woord is. Daarmee offerde hij uren leesplezier op, een hele bundel haikus, als dat een meervoud is, en lange zondagen waarop hij zorgeloos kon dagdromen en filosoferen. Dan doet hij dat voor het goed van de gemeenschap en wat is zijn dank? Moet hij nu ook nog de eerste EU-president worden ook?
Hij is alleszins de favoriet, zo peilen de Vlaamse kranten. Tegen iedereen valt wel iets te zeggen, maar tegen de minzame poëet en filosoof kan niemand iets bedenken. Is hij dan zo saai? Nee, de man is simpelweg een soort boeddhist, die geen vlieg kwaad zou kunnen doen, al was het maar omdat hij er in een volgend leven als een kan terugkeren.
Zo goed ken ik hem natuurlijk niet. Misschien is hij wel een geslepen vos die iedereen voor de gek houdt. Maar dan speelt hij zijn rol heel overtuigend. Ik verdenk hem alleszins van een gevoel voor humor, en dan moet hij toch wel de ironie van de hele toestand inzien. En daarbij zie ik hem dan de schouders ophalen: tja, dit kan er ook wel nog bij, zeker?
donderdag 29 oktober 2009
Why do I blog? Een goeie vraag
Ik blog in de eerste plaats omdat het een oefening is voor journalistiek, maar Andrew Sullivan beschrijft in "Why I blog" heel andere beweegredenen, die ik best kan volgen. Zoals ik het interpreteer ziet hij het hele netwerk van blogs, ‘de blogosphere’ om het in sciencefictiontaal te zeggen, als een soort globaal forum waarop meningen worden gespuid. Die zijn direct, onvolledig, emotioneel, alles wat journalistiek niet hoort te zijn. Maar ze kunnen wel helpen om aan journalistiek te doen, door zaken naar boven te brengen. En het feit dat je bronnen gewoon makkelijk kunt linken in een blog helpt ook natuurlijk.
Eerlijk gezegd heb ik het soms wel moeilijk met dat directe schrijven, ik schaaf graag aan een tekst tot ik er helemaal tevreden mee ben. Dat ga ik er niet meteen uit krijgen vrees ik, en eigenlijk wil ik dat ook niet.
Aan de andere kant ga ik wel meer blogs lezen, denk ik. Het is zoals Sullivan zegt wel boeiend om die onvolledige, ongepolijste boodschappen te lezen. Ik ga er nu ook geen uur aan zitten lezen, maar zo af en toe wel iets meepikken. Selecteren, met alles op internet. Voor de rest hou ik vast aan papier, waar alles mooi geordend maar evenzeer onvolmaakt beschreven staat.
Ik ga nu eens een grote stap zetten en deze tekst niet veertien keer nalezen. Ik word nog een echte. Blog on.
Eerlijk gezegd heb ik het soms wel moeilijk met dat directe schrijven, ik schaaf graag aan een tekst tot ik er helemaal tevreden mee ben. Dat ga ik er niet meteen uit krijgen vrees ik, en eigenlijk wil ik dat ook niet.
Aan de andere kant ga ik wel meer blogs lezen, denk ik. Het is zoals Sullivan zegt wel boeiend om die onvolledige, ongepolijste boodschappen te lezen. Ik ga er nu ook geen uur aan zitten lezen, maar zo af en toe wel iets meepikken. Selecteren, met alles op internet. Voor de rest hou ik vast aan papier, waar alles mooi geordend maar evenzeer onvolmaakt beschreven staat.
Ik ga nu eens een grote stap zetten en deze tekst niet veertien keer nalezen. Ik word nog een echte. Blog on.
Abonneren op:
Posts (Atom)