Hulp komt na momenten van ontgoocheling of verslagenheid: twee cd's van Dez Mona

Ik had ze al een hele tijd geleden eens bezig gezien en gehoord tijdens Lux Xl maar ben ze dan uit het oog verloren. Maar las ik vandaag in een Brussels krantje over Hilfe Kommt, Dez Mona's nieuwe cd. Ze zagen er een beetje te cliché-donker uit op de foto, zaten artistiek getormenteerd aan een tafel, allemaal in het zwart.

Maar dan zette ik vanavond hun muziek op. Eerst een andere cd: Moments of Dejection or Despondency. En dat beeld was meteen weg. Niet meer dan wat marketing wat mij betreft. Ze zouden in een décor van een toneelstuk moeten staan. Want dat gevoel kreeg ik. Een oudere, zwarte jazz-diva lijkt zich volledig te laten gaan, daarin volledig gesteund door haar klein orkest. Een beetje bizar als je weet dat de zanger Gregory Frateur heet, en een blanke man is van rond de dertig. De vergelijking met Nina Simone wordt vaak gemaakt, heb ik gelezen, en ik snap wat ze bedoelen. De stem die de man heeft is zo rekbaar dat het soms wel een kauwgom lijkt. Scherp uithalen zonder dat het pijn doet, bijzonder. Hij deed me meteen ook denken aan Antony van Antony and the Johnsons: op het randje van het vrouwelijke. Soms misschien zelfs over die grens, zeker op deze cd.

Dez Mona komt van Desdemona: de ongelukkige vrouw van Othello, uit het toneelstuk van Shakespeare. Ik heb het nog niet gelezen. Maar ik kan mij enkele scènes voorstellen bij hun muziek op deze cd. Donker, theatraal, hysterisch bij momenten. Een actrice met zwaar opgemaakte ogen die op het podium neerzijgt met de spot op zich gericht. En plots wild lachend weer herrijst, begeleid door bombastische muziek. In de stijl van een opera.

In het interview staat dat de zanger rust heeft gevonden. Klinkt alarmerend, want een artiest die rust vindt? Wat hebben we daar aan?

Nog veel goeie muziek, zo blijkt uit Hilfe Kommt. Dez Mona moet het hier minder van uitvergrote emoties hebben. Er is meer afwisseling en minder drama. De droomwereld is er nog, maar wordt niet meer uitgebeeld als in een opera. Sommige liedjes kunnen zelfs op de radio gedraaid worden: vooral ""carry on". Frateur zingt kalmer, vertelt soms zonder al te veel uithalen zijn verhalen, alsof hij sprookjes voorleest. Donkere sprookjes welteverstaan. Niet dat er een parental advisory sticker op moet, het is gewoon nachtmuziek.