Het nieuwe snookerseizoen: Vlaanderen terug op zijn kop

Tot ieders extase is het nieuwe snookerseizoen weer begonnen, met de Grand Prix in Glasgow. Zalige tijden voor alle kenners van echte sporten in Vlaanderen die BBC en Eurosport kunnen ontvangen. Neen, geen uitzendingen, zelfs geen samenvattingen op de Vlaamse televisie. Een schande? Als liefhebber zeg ik volmondig ja, maar we moeten realistisch zijn. De toppers in de sport zijn vooral Britten en sinds kort ook Chinezen. Natuurlijk lopen er in het wereldje ook enkele exotische vogels rond, zoals de Australiër Neil Robertson en Marco Fu uit Hongkong, maar ook daar kunnen we ons moeilijk mee identificeren. Als ik zeg toppers, moet ik wel nuanceren, ik heb het hier over de heren. Bij de dames is een zekere Wendy Jans namelijk vier keer Europees kampioen en in 2006 zelfs wereldkampioen geworden. Jammer genoeg levert haar dat weinig op, ze moet hard werken in haar eigen snookerzaak om haar 'hobby' te kunnen bekostigen. Zoals ze zegt op haar website, een aanrader-onder meer omwille van de foto's, is er namelijk weinig prijzengeld te verdienen voor de dames. Maar misschien kan ze qua publiciteit profiteren van de opkomst van Luca Brecel, het veertienjarige Belgische toptalent dat dit jaar al Europees Kampioen bij de min19-jarigen werd en de scalpen van onder andere voormalig wereldkampioen Ken Doherty en snookerlegende Jimmy White al aan zijn riem hangen heeft. Brecel zal in de toekomst ook begeleid worden door Chris Henry. Die heeft zijn sporen al verdiend: hij loodste in 2002 Peter Ebdon naar de wereldtitel en traint momenteel al bijna anderhalf jaar zevenvoudig wereldkampioen Stephen Hendry, door velen beschouwd als de beste snookerspeler ooit. Goeie vooruitzichten dus, al moeten we voorzichtig zijn met jonge talenten de hemel in te prijzen.

Een damestopper hebben we al, misschien krijgen we er één bij de heren. Maar snooker is sowieso uniek entertainment. Geen enkele andere sport met zulke interessante karakters of het moest curling zijn. Met het verschil dat de snookerspelers wel een stuk beter gekleed zijn. De geniale neuroot O'Sullivan, de hippe extravert Selby, de volronde teddybeer Stephen Lee, Matthew Stevens die al jaren geen snookertoernooi meer kan winnen maar die wel het belangrijkste Britse pokertoernooi op zijn naam schrijft... Het zijn maar enkele personages in recente snookerverhalen die dramatischer zijn dan de boeken van Herta Müller. En die heeft er een Nobelprijs mee gewonnen.

Maar hopelijk voor u heeft u gewoon de match gezien tussen Higgins en Robertson, die een uurtje geleden is afgelopen. Dan weet u waar ik het over heb. De Australiër Neil 'The thunder from Down Under' Robertson die de Schot John 'The Wizard of Wishaw' Higgins, de huidige wereldkampioen, voor de ogen zijn thuispubliek verslaat. En dit na een geweldige en typische comeback van vechtjas Higgins die 5-3 achterstond in een best of 11 (de eerste die 6 frames wint, wint dus de match) maar daarna op een paar 'ballen' van de winst kwam. Maar het koel afmaken nee, daarvoor was de spanning te groot, zelfs voor een geroutineerde kampioen als de 34-jarige Higgins. Het eindigde met de allerlaatse bal die nog gespeeld kon worden, een beslissende zwarte bal. Een loterij. En het lot koos de kant van de underdog van down under. Wreed, en vreselijk mooi.
Nu de tweede halve finale nog, tussen de introverte Chinees met de enigmatische naam 'Ding' en oude glorie Mark Williams, bijnaam 'The potting machine'. Als Ding het haalt zou het de eerste keer zijn sinds een kleine eeuwigheid dat twee 'overzeese' spelers de finale spelen van een groot toernooi. Een teken voor de toekomst? Laten we het hopen voor Luca en voor de snookersport in Vlaanderen.